Donderdag, 8 mei 2014,
Ik heb nog niet veel te doen bij ICT aangezien ik moet nadenken over wat mijn project precies gaat worden, dus ik had weinig zin om in mijn cubicle te gaan zitten, terwijl ik ook de wereld kan verkennen! De wereld is in dit geval een pseudoniem voor een deel van de kust van LA. Tijdens mijn bezoek in Hollywood had ik een aantal postkaarten gekocht (niet genoeg, ik weet het) en deze moest ik nog posten, maar aangezien dit internationaal verstuurd diende te worden, leek het me beter om dit door professionals te laten doen.
Het was een mooie dag, dus ik had me voorgenomen om na het posten een eindje te fietsen langs het strand. Ik pak mn kaarten, zet m'n petje op, en ik spring op de fiets. Onderweg naar het postkantoor kwam ik een aparte kerel tegen die wat feitjes over mijn fiets begon te vertellen. Zodoende ben ik met hem in gesprek geraakt, en het bleek dat hij vlakbij het postkantoor woonde, namelijk onder een boom rechts om de hoek. Hij had momenteel even geen geld om marihuana te kopen, maar over een paar dagen zou hij zijn salaris van een hele 400 dollar krijgen, dus hij maakte zich geen zorgen. Volgens hem zouden daklozen niet zo moeten zeuren over hun inkomen; als ze wat extra willen verdienen kunnen ze gewoon wat vuilnis oprapen en inleveren bij een supermarkt voor 25 cent per 'recyclable'. Voor slechts 10 stukken vuilnis kun je een mooi broodje krijgen!
Bij het postkantoor namen we afscheid, en na een lange wachtrij werden mijn kaarten bestempeld en kon de fietstrip beginnen. Het postkantoor lag recht tegenover de Marina del Rey waar het fietspad langs de kust begon, genaamd: Ballona Creek Bike Path. Aan het einde van de haven was een brug over het water, waar een mooi uitzicht over LA te zien was:
Aan het begin van het pad fietste ik over het strand waar af en toe een enkeling lag te zonnen, vast mensen zonder een baan, en gaanderweg kwam ik steeds meer volleybalnetten tegen. Na een paar mijl ging het pad wat omhoog en fietste ik langs de Manhattan Beach Power Plant die niet zo mooi was om te zien. Richting het strand zag het uitzicht er toch leuker uit:
Dit fietspad zou helemaal door moeten lopen naar San Diego heb ik me laten vertellen, dus ik was vastberaden om door te fietsen. De huizen aan mijn linkerkant zagen er steeds hipper uit en de stranden aan mijn rechterkant werden steeds drukker bevolkt. Op een gegeven moment begon mijn achterwerk toch wel pijn te doen van het zitten op een heerlijk zadel. Ik had echter niet bedacht dat ik ook nog terug moest fietsen... Op Redondo Beach heb ik een smoothie gepakt terwijl ik naar volleyballende mensen stond te kijken en even later ben ik maar weer terug gaan fietsen.
Eenmaal thuis aangekomen ben ik lekker languit op de bank geploft. Met een broodje Subway op m'n schoot en Netflix voor m'n neus vond ik het een geslaagde dag. Mijn armen tintelden echter wel een beetje, en bij nadere inspectie zagen ze er wat rood uit... Ook al heb ik het voor elkaar gekregen om mijn beide armen volledig te verbranden, was het een mooi tripje van zo'n 24 mijl.
Next up:
P.B.
Naast deze blogpost heb ik ook een post in mijn andere blog geplaatst over mijn eerste weken bij ICT!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten