Hoofdstuk 12: Non-Stop Bowlin'

Vroegahhh, toen ik nog in Enschede woonde (ongeveer precies 2 maanden geleden), speelde we vrijwel iedere woensdagavond bordspelletjes met een groep vrienden. Enigszins uit nostalgie had ik me voorgenomen om een soortgelijke traditie te starten voor de mensen bij ICT, dus een week van tevoren stuurde ik een mail naar iedereen met een interesse-check voor een bordspelletjesavond. Hier kreeg ik binnen korte tijd ongeveer 10 positieve reacties op, dus dit leek me een geslaagd idee. Woensdagavond bordspellen, olee!

Woensdag, 18 juni 2014,

Via craigslist (de Amerikaanse marktplaats.nl) had ik iemand gevonden die een aantal leuke tweedehands spellen verkocht en ik had hem zo ver gekregen om me twee leuke spellen te verkopen. Helaas was hij niet beschikbaar op deze woensdagavond, en kon ik de spellen pas de dag daarna ophalen. Gelukkig waren er andere mensen aanwezig die wel bordspellen hadden, en een persoon had zelfs een paar spellen uitgeprint op papier die we zo konden spelen.

Zo rond een uur of 9 begonnen mensen toch wel honger te krijgen (typisch), dus toen hebben we wat pizza besteld terwijl we een spelletje Catan open trokken. Na een klein half uurtje (hongerrr!) kwamen de pizza's en die werden natuurlijk direct aangevallen. Na de pizza wilden mensen echter al snel naar huis gaan, aangezien ze de volgende dag gewoon weer op werk aanwezig moesten zijn. Hier had ik misschien niet helemaal rekening mee gehouden, maar goed, al doende leert men. Ondanks het abrupt einde was het een zeer geslaagde avond met genoeg gezelligheid.

Donderdag, 19 juni 2014,

's Ochtends vroeg kom ik bij mijn cubicle (lees: rond een uur of 11), en ik hoor daar van mijn buurman dat hij ook van plan was om een bordspelletjesavond op te zetten! Hij had al direct het idee om dit op een vrijdagavond te doen, dus blijkbaar is hij slimmer dan ik. De dag daarna was iets te kort dag, en bovendien was dat ook een ICT Movie Night, dus besloten we om het de week daarna nog eens te proberen.

In de avond ben ik op de fiets gesprongen om eens een gezond eindje te fietsen naar een discrete locatie (Starbucks) om de bordspellen van de craigslister over te kopen. Deze waren allemaal in prima conditie, en ik ben niet gekidnapt door de verkoper, dus al met al, een geslaagde avond:

Vrijdag, 20 juni 2014,

Ik heb het eerder al eens gehad over de HR-medewerker genaamd Antionne. Een gezellige kerel die continu grapjes maakt, groot fan is van chocolate chip cookies, en hij organiseert iedere paar weken een zogeheten ICT Movie Night, waar hij een film huurt die hij vervolgens in de ICT bioscoopzaal afspeelt. Deze vrijdag was de filmkeuze gevallen op Non-Stop, een actiefilm met Liam Neeson als Air Marshall. Antionne had gezegd dat hij van cookies houdt, maar toen ik drie grote dozen zag staan vol met cookies, wist ik dat hij geen grapje maakte. 'I never kid about chocolate chip cookies, okay?'

Zaterdag, 21 juni 2014,

Iedere zomer zijn er talloze concerten te vinden in en rondom Los Angeles, de meesten daarvan gratis, maar sommigen iets minder gratis. Een van de minder gratis concertseries is de zogeheten Hollywood Bowl, een gigantisch openluchttheater waar allerlei optredens van grote en kleine namen te vinden zijn. Ieder jaar hebben ze een extra groot openingsevenement waar mijn gastvrouw, Marie, altijd naartoe gaat. Dit jaar heeft ze een paar extra tickets voor de Opening Night weten te krijgen dus heeft ze Yang, Nicki, en mij meegenomen naar deze show. Yang en Nicki zijn de twee jongere dames die bij Marie in huis wonen, terwijl de heren Ashish en ik verbannen zijn naar de kamers in het schuurtje.

We hebben vier verschillende optredens gezien tijdens deze avond, allemaal begeleid door de Los Angeles Philharmonic Orchestra, wat een leuke spin gaf aan de nummers. Het eerste optreden was van het duo Pink Martini, dat blijkbaar onder LA jazz-fans zeer bekend is, maar ik had nog nooit van ze gehoord. Na hun optreden kwam YOLA aan bod, het Youth Orchestra of Los Angeles, waar alle opbrengsten van deze Opening Night naartoe ging om het muzikale talent te verhogen in de scholen van Los Angeles.

Na een korte pauze kwamen optredens van ietwat bekendere mensen, te beginnen met de all-girl band The Go-Go's, waar een groot deel van het publiek blijkbaar op af was gekomen. Een groot deel van de mensen zat te dansen of mee te schreeuwen met hun nummers, die ik zelf niet heel spectaculair vond klinken. Als afsluiter van de avond kwam een schattige kleine dame op het podium genaamd Kristin Chenoweth die een aantal nummers van haar musicals liet horen, waaronder een duet met Lea Michele (Rachel Berry uit Glee). Tijdens het laatste nummer vielen alle eerder genoemde artiesten nog even in en werd er een paar honderd dollar aan vuurwerk de lucht in geschoten voor een schitterend einde. Het vuurwerk kon ik niet op de foto krijgen, maar ik heb wel een foto van de massa mensen die allemaal tegelijkertijd het theater willen verlaten.

Next up:

Hoofdstuk 11: 2 ∞ & >

Maandag, 16 juni 2014,

Een vriend van me genaamd Mohammad heeft een grote interesse in fotografie en sterren en hij nodigde me uit om een lezing bij te wonen van een professor die plaats zou vinden in Griffith Observatory, het grote observatorium wat zich in de heuvels van Hollywood bevindt. Een van de andere stagiaires leek het ook leuk om daarheen te gaan, samen met zijn luxe fotocamera, dus met zijn drieën klommen we in Mohammad's auto en reden naar het verre noorden.

Toen we in de buurt van het observatorium kwamen werd het ineens erg druk op de weg, blijkbaar waren er heel wat mensen die naar het observatorium wilde op die avond. De helft van de parkeerplaats was blijkbaar afgezet en mensen werden door zwaaiende mannetjes gewezen op waar ze precies moesten parkeren. Ik had mijn toegangsbewijs van tevoren al uitgeprint en meegenomen gelukkig, want zodra we daarmee begonnen te zwaaien (letterlijk, de bewaker heeft niks kunnen lezen) werden we toegelaten in het lege deel van de parkeerplaats.

Vanwege het drukke verkeer waren we iets later dan gepland en de voordracht was enkele minuten geleden al begonnen. We hadden echter geen idee waar we precies heen moesten, behalve dat er 'West Wing' op ons toegangskaartje stond. We zijn helemaal rondom het gebouw gelopen, waar talloze mensen foto's aan het maken waren van het uitzicht over LA, maar we konden geen ingang vinden. Om even een indruk te geven van waarom er zoveel mensen foto's aan het nemen waren:

Straks missen we het belangrijkste deel van de voordracht! We gaan snel op zoek naar een bewaker aan de westelijke kant van het observatorium en wapperen weer met ons toegangsbewijs. 'Oh, right down there!' en hij wijst ons naar een verborgen trap die inmiddels al afgesloten was. We lopen richting de trap waar ook een mannetje stond ter bewaking, en laten wederom ons papiertje zien. 'Hurry downstairs, to your left'. Rennend wisten we de zaal te vinden (aan de linkerkant, verbazingwekkend genoeg) en we gaan in een van de weinige beschikbare stoeltjes zitten.

We hadden nog niet al te veel van de voordracht gemist gelukkig, maar het was redelijk ingewikkeld en specifiek over verschillende methoden om telescopen te bouwen en opereren. Het meeste ben ik eerlijk gezegd alweer vergeten, maar na de lezing konden we eventjes in het museum-deel van het observatorium rondlopen en verschillende meteorieten van allerlei formaten bekijken, voordat we weer naar boven moesten omdat alles afgesloten werd.

Inmiddels was het donker geworden buiten, wat het uitzicht over LA alleen nog maar mooier maakte. Ik heb een aantal foto's genomen met mijn telefoontje, maar deze zien er allemaal maar erg matig uit. De kerel met de luxe camera heeft echter wel goede foto's in het donker weten te maken, dus zal ik deze maar laten zien.

Hij heeft heel wat foto's gemaakt op die avond, de verzameling van beste foto's is te vinden op http://drive.google.com/folderview?id=0B3FG2uPf4e9WWWRhamUwbjNQc1k

Next up:

P.B.

Is de titel alweer zo obscuur?

Daar staat gewoon: 'To infinity and beyond!', een quote van Buzz Lightyear van de Toy Story films.

Hoofdstuk 10: 8.15484548538

Dinsdag, 10 juni 2014,

Ze zeggen dat er veel dingen kunnen veranderen en gebeuren in een week tijd, maar na de Blizzard tour was ik nog steeds fan van videogames! Gelukkig maar, want deze week was de Electronic Entertainment Expo in Los Angeles, beter bekend als E3. Dat is een gigantische conventie over videogames, maar deze conventie is alleen bedoeld voor media en game bedrijven. Zelfs als we mensen wisten te overtuigen dat we tot een van deze groepen behoorden, moest er nog steeds een hoofdprijs van $995 USD betaald worden om naar binnen te mogen lopen. Desalwelteplus, dat betekent niet dat er niks te doen is voor een stelletje arme studenten, want een van de stagiaires genaamd Diego had een evenement gevonden wat georganiseerd werd door NVIDIA. (Ik schrijf dit niet in hoofdletters omdat ik enthousiast ben over de naam, maar omdat het bedrijf vindt dat het in hoofdletters geschreven moet worden)

We hadden niet echt een idee wat we van dit NVIDIA evenement konden verwachten, maar het was gratis, dus hebben we ons daarvoor ingeschreven met een klein groepje van 7 man & 1 vrouw. Van dit groepje was Diego helaas de enige die een auto ter beschikking had, dus hebben we besloten dat hij twee keer heen en weer zou rijden naar het dichtstbijzijnde Metro-station om vervolgens met z'n allen een lekker treinritje te maken.

Een van de heren waarmee ik samen in de auto mocht zitten had daadwerkelijk nog nooit eerder een trein gezien, dus hij werd helemaal enthousiast toen hij de metro-trein op het station zag staan. Ik vroeg hem: 'Have you really never seen a train before?', waarop hij antwoordde met de quote van de dag: 'Yes, really! I guess that means I haven't been "trained"!'

Na een kort treinreisje kwamen we aan bij het Expo Center, met om de hoek een grote tent waar het NVIDIA evenement bezig was. We konden vrijwel direct naar binnen lopen en daar was een flink aantal computers en beeldschermen te zien met talloze nerds die bezig waren met het spelen van allerlei games.

Uiteraard wilden we niet de enige nerds zonder controller in onze handen zijn, dus zo snel als we konden sprongen we achter een systeem. De memorabele games die ik daar heb gezien zijn: Strife, Evolve, en Gauntlet. (Deze mag je zelf googlen als je hierin geïnteresseerd bent) Buiten de tent was een soort mini-skatebaan opgezet waar mensen met een apparaatje genaamd de Sphero mochten spelen. Dit was simpelweg een bol die met een normale gamecontroller bestuurd kon worden.

Superduidelijke foto...

Na een uurtje of twee hadden we alles in de NVIDIA tent wel gezien, dus toen zijn we wat meer rondom de Expo Hall gaan verkennen. Op een gegeven moment stonden we voor de grote ingang, en twee heren zagen een deur open staan waar geen bewaker bij stond, en zijn daar snel naar binnen geglipt. De rest van ons groepje stond vervolgens een tijd lang bij de ingang op ze te wachten, in de hoop dat we wat juicy informatie van ze toegestuurd kregen.

Na een paar minuten kregen we bericht dat er een strengere controle was om de daadwerkelijke conventie te bezoeken, in deze hal waren slechts een paar promotionele standjes te vinden. Geïnspireerd door hun succes zijn we met z'n allen op zoek gegaan naar een manier om de hal in te komen, en na korte tijd vonden wij een andere deur die ook niet bewaakt werd door een strenge meneer.

De bewaking om de echte conventie binnen te komen was inderdaad een stuk strikter, bij vrijwel iedere deur stond wel iemand met een walkie-talkie. Aan het verre eind van de hal was echter een grote ingangsdeur te vinden waar vrijwel niemand langsliep, en waar de bewaker te druk bezig was met zijn telefoon om op te letten wie er allemaal voorbij kwam. Een aantal van de stagiaires maakten hier snel misbruik van en wisten daadwerkelijk naar binnen te sneaken.

Ze hebben zelfs T-shirts weten te scoren.

Next up:

P.B.
Voor de mensen die geen idee hebben waar de titel van deze blog op slaat, dit is driemaal het Euler getal: e x 3, oftewel E3...