Hoofdstuk 4: L'amour toujours

Ik woon hier in LA bij een gastvrouw, genaamd Marie. Marie heeft regelmatig internationale studenten over de vloer die hier een aantal maanden een kamertje huren. Momenteel heeft ze twee andere huisgenoten, Yang en Ashish. Ze zijn allebei heel druk bezig met hun PhD's en hebben vrijwel nooit tijd vrij om andere dingen te doen. Ashish is een jongen uit Indië die over iets meer dan een maand zijn thesis klaar zou moeten hebben. Yang is een Chinese meid die hier nu al bijna een jaar woont, en ze is van plan om binnenkort een eigen plekje te zoeken om te gaan wonen.

Yang had een aantal maanden geleden een kaartje gekocht voor een concert ergens in de buurt. Daar zou ze samen met Marie naartoe gaan, waar ze allebei al een hele tijd naar uitkeken, aangezien Yang vrijwel nooit het huis uit gaat.

Vrijdag, 25 april 2014 (vervolg),

Na het jazzconcert bij LACMA kwamen we thuis, waar de twee harde werkers druk bezig waren, zoals gewoonlijk, en Yang vertelde ons dat ze helaas toch niet naar het concert kon gaan omdat ze op maandag een presentatie had waar ze nog heel veel voor moest voorbereiden, dus ze vroeg of ik haar kaartje wilde overkopen. Het was een concert van een zekere Carla Bruni; ik had nog nooit van haar gehoord, maar het zou vast wel leuk worden, dus ik heb het kaartje gekocht. Vervolgens ben ik eens op zoek gegaan wat ik nou net had gekocht.

Carla Bruni is een singer songwriter(-ster?) wie voornamelijk Franse muziek maakt met gitaargepingel. Bovendien was ze First Lady van Frankrijk niet al te lang geleden, de vrouw van een kerel genaamd Nicolas Sarkozy.

Zaterdag, 26 april 2014,

Het optreden zou plaats vinden in een gebouw op een State University. Marie kende de State University op Long Beach wel, en dat was meteen ook een leuke plek om eens rond te lopen. Samen met een ander oud vrouwtje (uiteraard) zijn we eens een rondje gelopen langs een van de kusten daar. Een klein eindje van de kust vandaan bevinden zich een aantal kunstmatige eilanden waar olie geboord wordt. Deze eilandjes blokkeren de golven van de oceaan, dus hier wordt niet gesurft, maar er waren wel een flink aantal mooie bootjes te bekijken.

Ik vroeg me af hoeveel een huisje nou ongeveer zou kosten in deze buurt, aangezien het er wel fancy uitzag. Het andere oudere vrouwtje had een app op haar telefoon (superhip!) waarmee je dat kon opvragen. Blijkbaar kosten de meeste huisjes in de buurt waar we rondliepen iets minder dan een miljoen dollarbiljetjes.

De koffie bij de Starbucks om de hoek was gelukkig iets beter betaalbaar, en toen we de andere dame vertelden over onze plannen om naar Cal State te gaan, naar het zogenaamde 'Luckman complex'. Toen bleek echter dat we naar de verkeerde universiteit waren gegaan; het Luckman complex zat op de California State University of Los Angeles, en niet de California State University of Long Beach. We zijn snel in de auto gesprongen en naar de andere kant van LA gesjeesd. We waren nog steeds een uur te vroeg, maar dat gaf mij wat tijd om eens wat rond te rijden over een lege universiteitscampus voordat de deuren van het concertgebouw opengingen.

Nadat we onze stoelen hadden gevonden raakten we in gesprek met onze buren. De man wist zelfs wat woordjes Nederlands uit te kramen! Na een paar minuutjes dimden de lampen en draaide iedereen zich ineens om om foto's te maken. Ik dacht dat Carla misschien een speciale entrance aan het maken was, maar helaas, iedereen zat foto's te maken van een of andere kerel. Die een of andere kerel was ex-president Sarkozy.

Het concert zelf was een stuk beter dan ik van tevoren had verwacht. Ook al waren alle liedjes in het Frans, ik snapte er geen hout van, vertelde Carla tussen de nummers door waar de liedjes over gingen; ze gingen allemaal over liefde. Helaas was het lastig om een goede foto te maken, veel beter dan dit ging het niet worden:

Op de terugweg zag ik nog wat mooie plaatjes vanaf de snelweg van downtown LA. Blijkbaar is het lastig om in het donker goede foto's te maken, maar dat kan ditmaal ook te maken hebben met de geweldige kwaliteit van de snelwegen hier en het feit dat we met 60mph reden.

Next up:

Nog niks! De afgelopen paar dagen heb ik alleen maar in de zon gezeten en vanmorgen heb ik Netflix gefixt voor Marie, dus we zitten nu de hele dag al series te kijken, terwijl ik dit blogje in elkaar draai.

La vie est belle!

Hoofdstuk 3: Oude vrouwtjes

Woensdag, 23 april 2014,

Ik heb vandaag eindelijk een huissleutel en een fiets (incl. helm) weten te scoren! Nu moet ik nog even de moed opbrengen om ergens heen te fietsen, maar het kan tenminste. Daarnaast ben ik nog even langs de bank gegaan om een bankrekening te openen en daar vervolgens $5500 USD op te zetten. Het was even eng om zo'n grote hoeveelheid geld over te laten maken (zo lullig als je een getalletje verkeerd typt enzo), maar alles is goed gekomen. Verder heb ik lekker gechilld in het zonnetje (en deze* blog opgezet).

Donderdag, 24 april 2014,

Het is weer tijd om een eindje te wandelen met oude dametjes! Een van de beste vriendinnen van mijn gastvrouw wilde ook eens meelopen, en dat bleek een geweldig vrouwtje te zijn :) Haar naam was Debbie, ongeveer 60 jaar oud, maar ze gedraagde zich werkelijk nog als een puber, en vroeg me nog om relatietips betreffende een man. Die man kende ze al haar hele leven, maar ze hadden nooit echt een serieuze relatie gehad. Die man is nu recentelijk gescheiden met zijn vrouw, en neemt nu weer contact op met Debbie. De gehele strandwandeling was ik te druk bezig met babbelen om foto's te maken, maar even later heb ik nog wel een fotootje kunnen pakken van een klein parkje, met een van de oude vrouwtjes aan de rechterkant (niet Debbie):

Na deze wandeling hebben we met z'n allen een drankje gepakt in de binnenstad van Santa Monica en zijn we nog wat wezen shoppen. Debbie wilde nog graag mijn mening weten over een aantal leuke outfits bij de Victoria's Secret winkel en naderhand zijn we terug naar ons huisje gegaan om nog een flesje wijn open te trekken, met de volgende foto als resultaat:

Vrijdag, 25 april 2014,

In de zomer is er iedere vrijdagmiddag een gratis jazz-concert bij LACMA, de Los Angeles County Museum of Art. Bovendien mag je vanaf 15:00 gratis bij dat museum naar binnen, dus dat leek ons wel een puik plan om naartoe te gaan. LACMA zit ongeveer tussen Hollywood en Beverly Hills in, dus in een erg rijke buurt. Voordat we het museum ingingen zijn we daar nog even langs een winkelstraatje gelopen waar veel leuke dingen te zien waren (winkels, mensen en omgevingen). Bovendien vond ik in een van de winkels daadwerkelijk Nederlands 'voedsel'!

Na het genieten van de leuke meiden uitzichten in de winkelstraat zijn we het museum ingedoken waar een tentoonstelling te vinden was over vanalles uit het Midden-Oosten en Azië. Veel van de dingen daar waren erg mooi om te zien, maar deze twee voorwerpen vond ik extra speciaal:

Na een half uurtje op de tentoonstelling rond te slenteren zijn we naar buiten gelopen om te genieten van het jazz concert van Mark Winkler en Cheryl Bentyne. Ik had nog nooit van ze gehoord, maar de oude vrouwtjes bij wie we zaten vertelden me dat ze redelijk bekend waren. Nadat de avond vorderde werd het steeds kouder, een stuk kouder dan de meeste zuid-Californiërs gewend waren, en vlak nadat het concert was afgelopen en we veilig naar huis waren gereden, begon het zelfs te regenen! Gelukkig zou dat na het weekend gecompenseerd moeten worden met temperaturen rond de 85 tot 90 graden. (Dat is ongeveer 30 graden Celsius), ik ben benieuwd of ik dat ga overleven ;)

Next up:

P.B. / *
Blog of Weblog is een woord wat van origine uit het Engels komt. In principe zijn leenwoorden uit het Engels altijd mannelijk, met als uitzondering de woorden die eindigen op -isme en -ment, deze zijn onzijdig. Echter wordt voor het woord 'blog' regelmatig 'het' als lidwoord gebruikt, ook al is dat volgens de regeltjes niet helemaal correct, en dit heeft het zelfs gehaald in de Van Dale; hierin staat dat zowel 'de' als 'het' geldige lidwoorden voor 'blog' of 'weblog' zijn.

Hoofdstuk 2: Verkenning

Zondag, 20 april 2014,

Vanwege jetlag en een vibrerende telefoon werd ik op zondag vroeg wakker. Vrienden en familie wilden graag weten of ik heelhuids was aangekomen en hoe mijn nieuwe stekkie was. Inmiddels heb ik geleerd om mn telefoon op stil te zetten 's avonds, dus je hoeft niet meer bang te zijn om me wakker te trillen (Ik zal je alleen geen antwoord geven).

De planning voor de zondag was om eerst naar de zogenaamde Farmer's Market te gaan, een plekje waar een aantal boeren uit de buurt bij elkaar komen op een klein marktpleintje om verse groenten, noten en fruit te verkopen. Hier heb ik wat lekkere spulletjes opgepikt, en vervolgens zijn we doorgegaan naar Venice Beach, vlakbij waar ik woon. Venice Beach staat redelijk bekend wegens de boardwalk, waar allerlei gekkies een kraampje hebben opgezet om kunst of vage sieraden / voorwerpen te verkopen. Op deze boardwalk waren ook een aantal straatmuzikanten, in hun eentje of met een bandje.

Een klein eindje van de boardwalk vandaan kwamen we bij een steiger uit, waar een flink aantal mensen aan het vissen waren. Tussen al deze mensen heb ik nog wel even een fotootje van de surfers en strandbakkers kunnen nemen:

Na deze verfrissende wandeling zijn we een filmpje gaan kijken (Fading Gigolo) en vervolgens hebben we ons volgevreten in een Japans all-you-can-eat restaurant voor slechts $20 USD. Al met al, een geweldige eerste dag!

Maandag, 21 april 2014,

Vandaag mocht ik even uitrusten en mijn kamer wat op orde maken (Maak je geen zorgen, het is nog steeds een bende). Deze tijd heb ik meteen goed benut, door alle cadeaus die ik van mensen heb gekregen even 'af' te maken en deze mooi neer te zetten:

In de avond zijn we naar de Santa Monica pier gegaan, die bekend staat om het pretparkje wat zich op de steiger zelf bevindt. We hebben hier niet al te veel rondgehangen en zijn al snel richting de binnenstad van Santa Monica gegaan om een pizza'tje te pakken. De winkelstraat daar was erg mooi, met waterspuwende dinosaurussen en weer een aantal straatmuzikanten. Deze waren echter een stuk beter dan de muzikanten op Venice Beach, ik heb zelfs een hele dollar gedoneerd aan een kerel die hardcore aan het drummen was ;)

Dinsdag, 22 april 2014,

Mijn gastvrouw gaat iedere dinsdag en donderdag een eindje lopen met een aantal oudere dames. Dit leek me een goede gelegenheid om weer wat dingen te zien, dus ik wilde wel mee. De wandeltocht begon op de Santa Monica pier en zo zijn we een groot deel van het strand afgelopen, naast de PCH, de Pacific Coast Highway, oftewel Highway 1, die helemaal van de Mexicaanse grens langs de kust naar de Canadese grens loopt. Uiteraard heeft deze wandeltocht weer wat mooie beelden opgeleverd, zoals deze:

Nu we helemaal uitgeput waren de wandeling, had ik wel zin om verder te gaan! Met wat tegenzin van mn gastvrouw zijn we vervolgens naar Pasadina gereden, een van de rijke buurten van Los Angeles, om daar eens langs een winkelstraatje te lopen. Na een tijdje kwamen we daar de Pasadina City Hall tegen, die er erg indrukwekkend uitzag. Deze City Hall had een binnenpleintje, waar een fotoshoot gedaan werd met een leuke dame, en waar deze indrukwekkende fontein stond. Ik kon het niet weerstaan om hier een foto van te maken, waarop mijn gastvrouw de telefoon uit mn handen jat en mij dwingt om bij de fontein te gaan staan. Dus met tegenzin geef ik jullie: 

Next up:

Hoofdstuk 1: De reis

Zaterdag, 19 april 2014

De vlucht richting het verre Amerika zou vertrekken vanuit Schiphol, via Londen, om 11:40. De vlucht naar Londen zou volgens het schema maar 20min duren (aankomst om 12:00) en de vlucht naar LA was ook merkenswaardig kort: vertrek om 14:00 en aankomst om 17:20. De totale reis duurde dus iets meer dan 3,5 uur. Dat is nog te doen.

De vlucht naar Londen was niet zo speciaal. Op Heathrow Airport moest ik naar een andere terminal, waar ik met de bus heen gebracht werd. De bus reed continu aan de verkeerde kant van de weg, maar zo te zien had de chauffeur vaak genoeg spookgereden dat hij ongelukken wist te vermijden. Eenmaal bij mijn gate aangekomen die richting LA zou vertrekken, hoorde ik muziek. Naast de realizatie dat er normaal nooit muziek te horen is op een vliegveld, besefte ik even later dat het live muziek was. Bij de gate stond een piano met 'Play Me!' erop, en een van de passagiers had dit bericht ter harte genomen en zat vrolijk een nummertje van Meat Loaf te spelen (I would do anything for love), gevolgd door Swedish House Maffia (Don't you worry child), gevolgd door een hoop gestommel want mensen konden het vliegtuig boarden.

11 uur in een vliegtuig opgesloten zitten is een lange tijd. Gelukkig was er voor iedere passagier een schermpje beschikbaar waarop je films of series kon kijken, terwijl de lieftallige stewardessen rondliepen om iedereen van voedsel te voorzien. Ik heb hier Thor 2 en American Hustle gekeken, lekkere herrie geluisterd op m'n mobieltje en een puzzelboekje volgekladderd. Ik vond het merkwaardig dat het vliegtuig vanuit Londen over IJsland en Groenland is gevlogen om vervolgens via Canada naar het zuidelijke Californië te vliegen. Dit lijkt mij een flinke omweg, maar er is vast een logische verklaring voor. Uiteindelijk zei het schermpje dat we ongeveer 5500 mijl hadden afgelegd, waardoor ik in mijn hoofd 11x dit nummer begon te horen...

De lucht was knalblauw, ik zag palmbomen in de verte, het was heerlijk warm. Ik had er zin in!

Helaas had de douane er iets minder zin in. Ook al was ik expres zo snel mogelijk voor iedereen uit gelopen moest ik nog steeds een dik half uur in de rij wachten voor de douane, waar iedereen een-voor-een gecheckt werd. Ze moesten weten wat ik ging doen, hoe lang, waar ik zou verblijven, en vervolgens werden mijn vingerafdrukken gestolen en moest er een foto gemaakt worden. Gelukkig kon ik vanaf daar direct doorlopen, mijn baggage ophalen (die gelukkig wel was meegekomen, in tegenstelling tot de ervaring van sommige andere mensen) en doorlopen naar buiten.

Mijn gastvrouw had me haar telefoonnummer al gegeven, dus ik heb haar gebeld om me van LAX te komen ophalen, wat ze direct kwam doen. Met mijn slaperige hoofd heeft ze me nog meegenomen naar een supermarkt om wat ontbijt en dergelijke te halen voor de volgende ochtend, en naar een populair mexicaans tentje waar je goede burrito's kon halen. In de auto heeft ze me allerlei verhalen verteld, maar ik kan me de meesten niet meer herinneren. Gelukkig kan zij zich waarschijnlijk ook niet meer herinneren dat ze die verteld heeft, dus is alles prima ;)

Mijn gastvrouw is een gigantisch aardige oudere vrouw (ongeveer 70) die haar hele leven al in Los Angeles heeft gewoond, en in haar wildere jaren een flink aantal trips naar andere landen & staten heeft gemaakt. Ze vindt het heerlijk om me mee te nemen naar allerlei activiteiten en bezienswaardigheden in de buurt, waarvoor ik haar heel dankbaar ben. De twee andere studenten die in hetzelfde huis wonen zijn ook heel vriendelijk, al heb ik ze nog niet veel kunnen spreken omdat ze alleen maar bezig zijn met hun studie. Ik hoop niet dat ik daar 12+ uur per dag aan hoef te besteden wanneer ik volgende week mag beginnen. Verder heeft ze drie schattige hondjes in huis, twee daarvan heb ik samen weten te fotograferen:

Next up:

Introductie

Hallo hallo,

Welkom op dit kleine blogje van mijn avonturen in het gehucht genaamd  Los Angeles. Het zijn allemaal maar een stelletje watjes hier, ze kunnen niet eens hun binnenstad volplempen met wolkenkrabbers en ze durven niet zonder helm op een fiets te stappen of een beetje door te rijden op de snelweg...

Ik zal eens beginnen met een korte uitleg wat mijn plannen zijn in dit vreemde dorpje voordat ik verslag ga doen over mijn ervaring tot nu toe. Als afstudeeropdracht van mijn studie Human Media Interaction aan de Universiteit Twente heb ik besloten om naar het buitenland te gaan. Na een tevergeefse lange zoektocht naar een universiteit die me een half jaar zou willen verdragen, ben ik rond gaan vragen bij docenten van de HMI-faculteit en zo ben ik in contact gekomen met een professor aan de University of Southern California (USC). Deze professor heeft al eerder slachtoffers uit Nederland (en andere landen) laten komen voor een opdracht, dus hij had er vertrouwen in dat hij mij ook wel aan zou kunnen.

Mijn afstudeeropdracht gaat over gezichtsuitdrukkingen van mensen tijdens het spelen van een computergame terwijl ze zowel zichzelf als hun tegenstander kunnen zien via webcam. Als mensen weten dat ze bekeken worden zullen ze iets meer aandacht besteden aan hoe ze kijken, in plaats van dat ze helemaal gefocust naar een beeldscherm zitten te staren, zoals:

Het doel van de opdracht is om te kijken naar de invloed van bepaalde gezichtsuitdrukkingen tijdens het spelen van een competitief spel. Als speler A glimlacht nadat hij een zet heeft gedaan, zou speler B kunnen afleiden dat speler A een snood plan heeft bedacht, waar speler B vervolgens rekening mee kan houden.

De specifieke omschrijving van de opdracht zal nader vastgesteld moeten worden, maar dit is in ieder geval alvast het globale idee. Games, facial expressions, Los Angeles, en een lange vlucht was genoeg motivatie voor mij om deze opdracht aan te nemen en aan dit mooie avontuur te beginnen!

P.B. (Post Blogum)

Kleine toelichting over de eerste paragraaf:

Los Angeles ligt vlakbij de zogenaamde San Andreasbreuk, een grote breuklijn tussen twee aardplaten, waardoor er nog wel eens aardbevingen willen voorkomen. Dit is de voornaamste reden dat er erg weinig hoogbouw in LA is. Er zijn wel een aantal wolkenkrabbers te vinden, voornamelijk rond het centrum, maar dat zijn er lang niet zoveel als bijvoorbeeld in New York.

Verder is het hier verplicht om een helm te dragen op de fiets, niet zozeer vanwege de aardbevingen, maar omdat er vrijwel geen fietspaden zijn, terwijl automobilisten gewoon met 60km/u langs je heen sjeezen in de binnenstad. Nu vraag ik me af hoeveel een helm daarbij helpt, maar goed...

Tenslotte, het snelheidslimiet in de binnenstad is (voor ons) redelijk hoog, maar op de snelwegen in Californië mag je slechts 100km/u rijden. De reden hiervoor heb ik nog niet weten te achterhalen, wellicht komt dit omdat de meeste wegen die ik tot nu toe heb gezien niet heel netjes gebouwd zijn en dat auto's erg snel stuq gaan met hoge snelheid over deze wegen.