maandag 28 april 2014

Hoofdstuk 4: L'amour toujours


Ik woon hier in LA bij een gastvrouw, genaamd Marie. Marie heeft regelmatig internationale studenten over de vloer die hier een aantal maanden een kamertje huren. Momenteel heeft ze twee andere huisgenoten, Yang en Ashish. Ze zijn allebei heel druk bezig met hun PhD's en hebben vrijwel nooit tijd vrij om andere dingen te doen. Ashish is een jongen uit Indiƫ die over iets meer dan een maand zijn thesis klaar zou moeten hebben. Yang is een Chinese meid die hier nu al bijna een jaar woont, en ze is van plan om binnenkort een eigen plekje te zoeken om te gaan wonen.

Yang had een aantal maanden geleden een kaartje gekocht voor een concert ergens in de buurt. Daar zou ze samen met Marie naartoe gaan, waar ze allebei al een hele tijd naar uitkeken, aangezien Yang vrijwel nooit het huis uit gaat.

Vrijdag, 25 april 2014 (vervolg),

Na het jazzconcert bij LACMA kwamen we thuis, waar de twee harde werkers druk bezig waren, zoals gewoonlijk, en Yang vertelde ons dat ze helaas toch niet naar het concert kon gaan omdat ze op maandag een presentatie had waar ze nog heel veel voor moest voorbereiden, dus ze vroeg of ik haar kaartje wilde overkopen. Het was een concert van een zekere Carla Bruni; ik had nog nooit van haar gehoord, maar het zou vast wel leuk worden, dus ik heb het kaartje gekocht. Vervolgens ben ik eens op zoek gegaan wat ik nou net had gekocht.

Carla Bruni is een singer songwriter(-ster?) wie voornamelijk Franse muziek maakt met gitaargepingel. Bovendien was ze First Lady van Frankrijk niet al te lang geleden, de vrouw van een kerel genaamd Nicolas Sarkozy.

Zaterdag, 26 april 2014,

Het optreden zou plaats vinden in een gebouw op een State University. Marie kende de State University op Long Beach wel, en dat was meteen ook een leuke plek om eens rond te lopen. Samen met een ander oud vrouwtje (uiteraard) zijn we eens een rondje gelopen langs een van de kusten daar. Een klein eindje van de kust vandaan bevinden zich een aantal kunstmatige eilanden waar olie geboord wordt. Deze eilandjes blokkeren de golven van de oceaan, dus hier wordt niet gesurft, maar er waren wel een flink aantal mooie bootjes te bekijken.


Ik vroeg me af hoeveel een huisje nou ongeveer zou kosten in deze buurt, aangezien het er wel fancy uitzag. Het andere oudere vrouwtje had een app op haar telefoon (superhip!) waarmee je dat kon opvragen. Blijkbaar kosten de meeste huisjes in de buurt waar we rondliepen iets minder dan een miljoen dollarbiljetjes.


De koffie bij de Starbucks om de hoek was gelukkig iets beter betaalbaar, en toen we de andere dame vertelden over onze plannen om naar Cal State te gaan, naar het zogenaamde 'Luckman complex'. Toen bleek echter dat we naar de verkeerde universiteit waren gegaan; het Luckman complex zat op de California State University of Los Angeles, en niet de California State University of Long Beach. We zijn snel in de auto gesprongen en naar de andere kant van LA gesjeesd. We waren nog steeds een uur te vroeg, maar dat gaf mij wat tijd om eens wat rond te rijden over een lege universiteitscampus voordat de deuren van het concertgebouw opengingen.

Nadat we onze stoelen hadden gevonden raakten we in gesprek met onze buren. De man wist zelfs wat woordjes Nederlands uit te kramen! Na een paar minuutjes dimden de lampen en draaide iedereen zich ineens om om foto's te maken. Ik dacht dat Carla misschien een speciale entrance aan het maken was, maar helaas, iedereen zat foto's te maken van een of andere kerel. Die een of andere kerel was ex-president Sarkozy.

Het concert zelf was een stuk beter dan ik van tevoren had verwacht. Ook al waren alle liedjes in het Frans, ik snapte er geen hout van, vertelde Carla tussen de nummers door waar de liedjes over gingen; ze gingen allemaal over liefde. Helaas was het lastig om een goede foto te maken, veel beter dan dit ging het niet worden:


Op de terugweg zag ik nog wat mooie plaatjes vanaf de snelweg van downtown LA. Blijkbaar is het lastig om in het donker goede foto's te maken, maar dat kan ditmaal ook te maken hebben met de geweldige kwaliteit van de snelwegen hier en het feit dat we met 60mph reden.


Next up:

Nog niks! De afgelopen paar dagen heb ik alleen maar in de zon gezeten en vanmorgen heb ik Netflix gefixt voor Marie, dus we zitten nu de hele dag al series te kijken, terwijl ik dit blogje in elkaar draai.

La vie est belle!



Geen opmerkingen:

Een reactie posten