Hoofdstuk 1: De reis

Zaterdag, 19 april 2014

De vlucht richting het verre Amerika zou vertrekken vanuit Schiphol, via Londen, om 11:40. De vlucht naar Londen zou volgens het schema maar 20min duren (aankomst om 12:00) en de vlucht naar LA was ook merkenswaardig kort: vertrek om 14:00 en aankomst om 17:20. De totale reis duurde dus iets meer dan 3,5 uur. Dat is nog te doen.

De vlucht naar Londen was niet zo speciaal. Op Heathrow Airport moest ik naar een andere terminal, waar ik met de bus heen gebracht werd. De bus reed continu aan de verkeerde kant van de weg, maar zo te zien had de chauffeur vaak genoeg spookgereden dat hij ongelukken wist te vermijden. Eenmaal bij mijn gate aangekomen die richting LA zou vertrekken, hoorde ik muziek. Naast de realizatie dat er normaal nooit muziek te horen is op een vliegveld, besefte ik even later dat het live muziek was. Bij de gate stond een piano met 'Play Me!' erop, en een van de passagiers had dit bericht ter harte genomen en zat vrolijk een nummertje van Meat Loaf te spelen (I would do anything for love), gevolgd door Swedish House Maffia (Don't you worry child), gevolgd door een hoop gestommel want mensen konden het vliegtuig boarden.

11 uur in een vliegtuig opgesloten zitten is een lange tijd. Gelukkig was er voor iedere passagier een schermpje beschikbaar waarop je films of series kon kijken, terwijl de lieftallige stewardessen rondliepen om iedereen van voedsel te voorzien. Ik heb hier Thor 2 en American Hustle gekeken, lekkere herrie geluisterd op m'n mobieltje en een puzzelboekje volgekladderd. Ik vond het merkwaardig dat het vliegtuig vanuit Londen over IJsland en Groenland is gevlogen om vervolgens via Canada naar het zuidelijke Californië te vliegen. Dit lijkt mij een flinke omweg, maar er is vast een logische verklaring voor. Uiteindelijk zei het schermpje dat we ongeveer 5500 mijl hadden afgelegd, waardoor ik in mijn hoofd 11x dit nummer begon te horen...

De lucht was knalblauw, ik zag palmbomen in de verte, het was heerlijk warm. Ik had er zin in!

Helaas had de douane er iets minder zin in. Ook al was ik expres zo snel mogelijk voor iedereen uit gelopen moest ik nog steeds een dik half uur in de rij wachten voor de douane, waar iedereen een-voor-een gecheckt werd. Ze moesten weten wat ik ging doen, hoe lang, waar ik zou verblijven, en vervolgens werden mijn vingerafdrukken gestolen en moest er een foto gemaakt worden. Gelukkig kon ik vanaf daar direct doorlopen, mijn baggage ophalen (die gelukkig wel was meegekomen, in tegenstelling tot de ervaring van sommige andere mensen) en doorlopen naar buiten.

Mijn gastvrouw had me haar telefoonnummer al gegeven, dus ik heb haar gebeld om me van LAX te komen ophalen, wat ze direct kwam doen. Met mijn slaperige hoofd heeft ze me nog meegenomen naar een supermarkt om wat ontbijt en dergelijke te halen voor de volgende ochtend, en naar een populair mexicaans tentje waar je goede burrito's kon halen. In de auto heeft ze me allerlei verhalen verteld, maar ik kan me de meesten niet meer herinneren. Gelukkig kan zij zich waarschijnlijk ook niet meer herinneren dat ze die verteld heeft, dus is alles prima ;)

Mijn gastvrouw is een gigantisch aardige oudere vrouw (ongeveer 70) die haar hele leven al in Los Angeles heeft gewoond, en in haar wildere jaren een flink aantal trips naar andere landen & staten heeft gemaakt. Ze vindt het heerlijk om me mee te nemen naar allerlei activiteiten en bezienswaardigheden in de buurt, waarvoor ik haar heel dankbaar ben. De twee andere studenten die in hetzelfde huis wonen zijn ook heel vriendelijk, al heb ik ze nog niet veel kunnen spreken omdat ze alleen maar bezig zijn met hun studie. Ik hoop niet dat ik daar 12+ uur per dag aan hoef te besteden wanneer ik volgende week mag beginnen. Verder heeft ze drie schattige hondjes in huis, twee daarvan heb ik samen weten te fotograferen:

Next up: